Wielki Dąb

Utwór ten to po części piękna baśń, po części przypowieść, a w całości metafora opisująca sytuację wewnętrzną każdego stworzenia /…/.
Ta krótka powieść jest pełną fantazji historią dojrzewania do uczucia.
z recenzji Leszka Bugajskiego

Rzecz napisana jest bardzo bogatym, pięknym wręcz językiem /…/. Autorka z perspektywy widzenia zantropomorfizowanego dębu rozpatruje wszystkie właściwie główne sprawy, sytuacje i problemy, jakie niesie człowiekowi życie i współżycie z innymi istotami ludzkimi. Tworzy w ten sposób dojrzale uładzony i przekonująco uargumentowany wykład podstawowych zasad postawy otwartej na ludzi i świat, życzliwej wobec nich i pomocnej we współżyciu z bliźnimi i otoczeniem.
z recenzji Wacława Sadkowskiego